Spatial Intersections

01. Cassandra's Dreamsong (Brian Ferneyhough) 9:44
02. Capriccio Meccanico (Ališer Sijarić) 6:45
03. Deductio (Ališer Sijarić) 5:06
04. Drei Farben (Ališer Sijarić) 3:51
05. Sequenza VIII (Luciano Berio) 14:36
06. DOrMIrNO (Daria Andovska) 6:33
07. Schwebungen (Felix Baumann) 7:48
08. Esprit rude/Esprit doux I (Elliot Carter) 4:55

SLUšAJTE ALBUM NA Deezeru, iTunesu, Spotifyju, Tidalu ili bilo kojem drugom servisu

Ansambl SONEMUS:
Julija Gubaidullina – klavir (u kompozicijama 2, 4, 6)
Boris Previšić – flauta (u kompozicijama 1, 4, 6, 8)
Violeta Smailović-Huart – violina (u kompozicijama 2, 5, 6)
Vedran Tuce – klarinet (u kompozicijama 6, 8)

Gostujući muzičari:
Ernesto Molinari – klarinet (u kompoziciji 3)
Martina Schucan – violončelo (u kompozicijama 4, 7)

Pluralitet prostora i njihove međusobni odnosi u Spatial Intersectionsu mogu se razumjeti na više načina:
(a) “predodređene” svojim zvukom, estetetskom individualnošću i instrumentalnim sastavom, svaka od kompozicija na ovom CD-u snimljena je u drugačijem odgovarajućem akustičkom prostoru;
(b) u umjetničkom smislu snimljena djela zasebni su autorski mikrokosmosi, koji, dovedeni u zajednički kontekst, ukazuju na cijelu jednu mrežu međusobnih sličnosti i razlika;
(c) izbor kompozitora uključuje predstavnike nekoliko generacija autora različitog geografskog (i kulturnog) porijekla, premošćujući tako vremensku i prostornu dimenziju. Slušaocu se prepušta da, prolazeći kroz ove virtualne (estetske i umjetničke) prostore sam istražuje njihove pojedinačne i međusobne odnose i značenja, i da, kao da šeta kroz untrašnjost dijamanta, uvijek iznova otkrije poneku novu facetu.

Cassandra's Dreamsong za flautu solo (1970) je ispitivanje mogućnosti jednog melodijskog instrumenta da simultano iznese veliku gustoću (muzičkih) informacija kroz različite slojeve instrumentalne artikulacije. Gusto isprepleteni strukturalni slojevi kao da reflektiraju somnambule tragične Prijamove kćeri, kojoj je omogućeno da spozna budućnost, ali istovremeno je uskraćeno da joj se vjeruje. Nesaopšteno vrijeme pretvara se u prostor sam.

Capriccio Meccanico za violinu i klavir (2000) se temelji na samo jednoj melodijsko-ritmičkoj matrici, dok se formalni princip kompozicije sastoji iz ponovnog prolaska istoga puta, pri čemu se kroz različite oblike filtracije temeljne matrice ostvaruju različiti zvučni i strukturni potencijali. Kompozicija se tako pred slušaocem otkriva kao i kod ceremonijalnog odmotavanja slike-svitka, u kojoj se cijelina obuhvata tek na kraju.

Deductio za klarinet solo (1998) inspiriran je parabolom o Pećini iz Platonove Politeije, prema kojoj je realni svijet tek sjena vještačkoga plamena u spilji, naspram sunca koje sija napolju, u Svijetu Ideja. Upravo je igra sjena prenesena u ritmičku strukturu ove kompozicije: bez jedinstvenog muzičkog metra, ritmičke se pulsacije smjenjuju poput titranja sjena na spiljskom zidu osvjetljenom vatrom. Kao i u već spomenutoj paraboli, proces kompozicije zapravo je put iz svijeta sjena ka svjetlosti Eidosa, a “sjenovite” ritmičke pulsacija s početka preobražavaju se u blistave girlande tonova na kraju kompozicije.

Drei Farben za flautu, violončelo i klavir (1999) je igra u kojoj su međusobne proporcije 16 tonova alikvotnog niza (engl. – overtones) preneseni u ritmičke podjele, stvarajući tako zvučni kaleidoskop neobične gustoće i ekspresivnosti. Zahtjevajući virtuoznu međusobnu koordinaciju instrumentalista, u Drei Farben muzički ansambl se stapa u jedinstveno muzičko tijelo.

Sequenza VIII za violinu solo (1976) jedan je iz serije kompozicija za solo instrumente, koje je Luciano Berio pisao u rasponu od 1958 – 1981. Zamišljene kao instrumentalne studije, Sequenze su uveliko proširile tradicionalno shvatanje instrumenata i uspostavile nove standarde u njihovom intelektualnom, tehničkom i emotivnom razumijevanju. Zasnovana na dva tona (A i H), koji se kroz djelo protkivaju poput ostinata u Chaconni iz d-mol Partite J. S. Bacha, Sequenza VIII otkriva cijeli jedan moderni svijet guste i skrivene (latentne) polifonije, spajajući tako “violinske tehnike prošlosti, sadašnjosti i budućnosti”.

DOrMIrNO za flautu, klarinet i klavir (2004) svojim, gotovo asketski reduciranim polaznim muzičkim materijalom, stvara zvučni svijet koji nalikuje nježnom krajoliku iz snova. Instrumentalni tembri pretapaju se jedan u drugi, poput diskretne čipke, obrubljujući granicu tišine.

Schwebungen za violončelo (2001.). Kompozicija je zamišljena poput koncentričnih krugova, napisana je za solo izvedbu Martine Schucan i odražava raštimanost i uštimanost, napetost i opuštenost. Minimalno miješanje u okaljanu uštimanost se pokorava konstantnom međusobnom djelovanju napetosti i opuštenosti, koje kako se kretanje i jačina zvuka smanjuju, postepeno proguta sam proces. Na kraju ostaje samo imitacija originalne promjenjivosti, koja je sada pomaknuta do izdržljivije intenzivnije dimenzije.

Esprit Rude/Esprit Doux I (1985), komponovan povodom proslave šezdesetog rođendana Pierrea Bouleza, naslov ovoga dua zapravo je igra riječi na francuskom koja označava istovremeno ispoljavanje dva “suprotna” karaktera i ujedno, ne bez blage ironije, muzički komentar upućen onome za koga je posveta. Kroz izbor instrumenata, kompleksnost ritma i metričkih modulacija, Esprit Rude/Esprit Doux I rafinirano je prožimanje dva suprotna principa.

Štampa i proizvodnja: Sony DADC, Austrija
Produkcija Gramofon